De shehnai is een oud Indiaas blaasinstrument dat wordt geblazen met een dubbelriet. De klank lijkt het meest op die van een hobo. In vroeger tijden werd de shehnai vooral gebruikt voor ceremoniële muziek met name bij tempelfeesten en bij belangrijke gebeurtenissen als geboorte en huwelijk. Daarnaast werd hij ook gebruikt voor volksmuziek. In de eerste helft van de twintigste eeuw heeft de shehnai (Perzisch: shah = koning, nai = fluit) zijn entree gemaakt op het klassieke podium. De belangrijkste pleitbezorger daarbij was Ustad Bishmillah Khan van Benaras. Met zijn talent en inzet zorgde hij voor een revolutie in het bespelen van de shehnai, waardoor dit traditionele volksinstrument nu een geheel eigen plaats heeft verworven in de wereld van de klassieke Indiase muziek.

De sitar is het bekendste en populairste instrument in de Indiase muziek. Buiten India is het synoniem geworden voor Indiase muziek, vooral dankzij de bekendheid van sitarspeler Pandit Ravi Shankar. Het woord sitar is afkomstig van het Perzische seh-tar dat drie snaren betekent. Hij behoort tot de vinafamilie. 

De bouw van de sitar is door de eeuwen heen duidelijk veranderd. Aanvankelijk nog sterk op seh-tar gelijkend, vertoont hij tegenwoordig veel meer overeenkomst met de Zuidindiase vina. Aan een grote klankkast (gemaakt van kalebas) is een lange houten hals bevestigd. Op deze hals bevinden zich 19 beweegbare frets en stemknoppen voor zes à zeven hoofdsnaren, en ongeveer 12 resonantiesnaren. Terwijl de eerste de melodie en het ritme aangeven, trillen de laatste mee als een bepaalde noot op de hoofdsnaren wordt aangeslagen. De meest karakteristieke eigenschap van de sitar is de jiwari, een schuin geslepen hoornen brug. De manier waarop de snaren hierlangs lopen veroorzaakt de typische klank van de sitar, die zo rijk is aan boventonen.

De surbahar (melodie van de lente) is een basversie van de sitar. De hals is langer en breder en de klankkast groter en platter. De klank is dieper en statiger waardoor dit instrument zeer geschikt is voor weergave van het eerste meditatieve deel van een raga, dat wordt gespeeld in de ingetogen dhrupadstijl zonder begeleiding op tabla.

De rudra vina is een Noordindiase variant van de vina. Deze "vina van Rudra" (Shiva) wordt wel de koning der instrumenten genoemd. Eeuwenlang was deze het favoriete instrument van zowel de hindoes als de moslims, in Noord- en Zuid-India. In het zuiden werd ze vervangen door de saraswati vina. 

De rudra vina heeft twee grote kalebassen als resonators en zeven of acht metalen snaren. Er zijn 24 frets, vroeger in was gefixeerd, nu ook wel met darmkoord vastgebonden, zoals bij de sitar en daardoor beter af te stemmen.

De saraswati vina is het populairste instrument in de Zuidindiase muziektraditie, een positie vergelijkbaar met de Sitar in Noord-India. Reeds in de Veda's (de oude wijsheidsboeken van India) komt de term vina voor, daarbij altijd geassocieerd met Saraswati, de godin van wijsheid en kunsten. De grote klankkast is van uitgehold hout terwijl de kleinere aan de andere zijde een gedroogde kalebas is. Langs de holle houten hals lopen zeven metalen snaren waarvan vier voor de melodie en drie voor het ritme gebruikt worden. Aan de hals zijn 22 vaste frets bevestigd. De snaren worden getokkeld met wijs- en middelvinger waaraan draadplectrums zijn bevestigd.

De tabla is het belangrijkste slaginstrument van Noord-India. Het zijn twee trommen die worden gebruikt zowel als begeleidingsinstrument als voor een solo optreden. De trom die met de linkerhand wordt bespeeld is in het Hindi als "banyan" en die met de ander hand wordt bespeeld als "danyan" of "dahina" bekend. De linkertrom is van klei of koper gemaakt. Deze produceert de "bas"-geluiden. De rechtertrom is gemaakt van een uitgehold stuk hout. Deze produceert de hoge tonen. De bovenkant van de trom is met huid bespannen. Deze wordt stevig vastgeklemd met leren riemen. In het midden van de huid is een zwart plakkaat aangebracht. De tabla wordt met de vingers en de palmen van beide handen bespeeld. Hierdoor kan men gevarieerde toonhoogten produceren.

Dit instrument, dat qua vorm enigszins lijkt op de sitar, heeft eveneens een hemisfere klankkast maar minder snaren. Dit is een instrument met vier tot zes snaren, die nooit worden verkort, maar wel voortdurend na elkaar worden aangetokkeld en zo het grondakkoord geven voor de melodie. De stemming van de snaren hangt samen.